Is langdurige werkloosheid persoonlijk falen?

Afgelopen zaterdag (15 december 2012) schreef Paul de Beer in de Volkskrant een stuk onder de kop Waar blijft het masterplan tegen de werkloosheid? Hij beschrijft een verschil in de benadering van de analyse van de werkloosheid in de jaren tachtig en die van vandaag.

Ik licht beide passages er even uit.

Werkloosheidsanalyse in de jaren tachtig:

Werkloosheidsanalyse anno 2012:

Persoonlijk falen
Vooral de uitsmijter "als werklozen langere tijd werkloos blijven, is dat een teken van persoonlijk falen", is raak. Zo voel ik dat ook. Men probeert mij op de mouw te spelden dat er wel werk is, maar dat ik nog niet de juiste vaardigheden heb om op de huidige arbeidsmarkt succesvol te kunnen zijn. Niemand die hardop durft te zeggen dat die banen er helemaal niet zijn en dat 50-plussers vrijwel kansloos zijn op de arbeidsmarkt. Waarom is dat zo?

We worden naar allerlei vaardigheitrainingen gestuurd, we moeten bijspijkeren, we moeten leren omgaan met sociale media, moeten aanbevelingen vragen op Linkedin, we moeten actief leren netwerken. 

 

Het plaatje en het onderschrift bij dit stuk is illustratief: Werkloze 55-plussers leren 'netwerken' bij het UWV. Gelooft u het?? En wat levert het op???